Het basisidee van de gemeenschap Feminae Pacis ziet er als volgt uit:
[i] De gemeenschap is oecumenisch/ interkerkelijk. We geloven dat de Kerk de grenzen van de denominaties overstijgt (vgl. 1 Kor. 1, 10). Alle denominaties hebben hun eigen waarde. Vermenging van tradities is niet nodig: het kan en mag naast elkaar staan. Wat wij delen is het geloof dat Jezus de Zoon van God is: geboren tussen de mensen, gestorven, verrezen, ten hemel gevaren en nu zittend aan de rechterhand van God, (ook) onze Vader.
[ii] Als binnen- en buitenzuster leven wij binnen 1 gemeenschap samen. Zo voeden wij rechtstreeks elkaars individuele roeping. Er is ruimte voor stilte/gebed en voor actie. De mate waarin een zuster contemplatief dan wel actief leeft hangt samen met haar individuele roeping. Bidden en werken worden binnen de dynamiek 1 beweging, zowel binnen het individu als binnen het samenleven.
Beslotenheid kan bij de Feminae Pacis worden verstaan als het bewaken van de grenzen tussen binnen en buiten en het daardoor bewaken en beschermen van de binnenruimte.
[iii] De individuele roeping staat centraal. De zusters ondersteunen en sterken elkaar in die roeping.
Binnen de gemeenschap staat die individuele roeping van iedere vrouw blijvend onder de aandacht. Dit betekent dat we, initieel en permanent, worden gevormd. Die vorming geldt zowel het vlak van geloof als dat van de persoonsontwikkeling.
[iv] De basis van ons geloof is Jezus Christus (vgl. Joh. 14, 6; Ef. 2, 19-22). Hem willen wij navolgen. Als Feminae Pacis willen we naar het evangelie leven, zoals ook Clara en Franciscus dat deden. De Bijbel speelt een belangrijke rol in ons dagelijkse leven spelen, ook in ons getuigenis naar de wereld om ons heen.
Het is God die ons roept. Hij roept ons op verschillende wijzen om zo ook op verschillende wijzen mensen te kunnen bereiken (vgl. 1 Kor. 12, 12-13). Wij willen, zoals Clara het beschrijft, voorbeeld en spiegel zijn voor de mensen om ons heen en voor elkaar. We geloven dat Hij dat vraagt: dat wij (mensen) door onze daden iets van Hem laten zien. Als levende getuigen. Niet aarzelend om over Christus te spreken wanneer ons gevraagd wordt waarom we leven zoals we dat doen.
[v] Wat wij als Feminae Pacis eveneens delen, is een Claraans-franciscaanse oriëntatie in levensstijl. Ondergeschikt aan het Woord zijn de geschriften van Clara en Franciscus inspiratiebronnen voor ons. Onze levensstijl mag, zoals die van hen, worden verstaan als een protest tegen ongerechtigheid, armoede, ongelijke kansen en een economie die 24/7 meer van mensen vraagt dan zij kunnen geven. Wij geloven dat het anders kan en anders moet; dat wij mensen geroepen zijn de ander recht te doen. In daden en in woorden.
We voelen ons dochters van Clara, en weten ons geïnspireerd door die vrouw uit de Middeleeuwen. Zij volgde, tegen de conventies van haar tijd in, broeder Franciscus en zijn gedachtengoed aangaande Christus. Ze gaf er vervolgens haar eigen draai aan, de mogelijkheden van haar tijd maximaal benuttend. Als dochters van Clara proberen wij ons leven in haar geest vorm te geven.
Franciscus zei aan het einde van zijn leven: “Ik heb voltooid waartoe ik geroepen ben, geve God dat u uw roeping verstaat.” Onze roeping is wat wij willen leven, Christus navolgend, gevoed door de woorden van Clara en Franciscus, die ons zijn voorgegaan.
[vi] De Feminae Pacis, zowel de binnen- als de buitenzuster, hebben een gemeenschappelijk apostolaat, namelijk: vorming. Deze vorming is gericht op zowel het geloof als op persoonsontwikkeling: wie ben je?; wie ben je Bedoeld te zijn?; waartoe voel jij je (door Hem) geroepen?; wat in jou helpt je en wat in jou staat je in de weg bij het leven (van jouw roeping)?