Hier volgt het verhaal dat Hanneke op de Wijkmarkt Van Foreestplein heeft verteld over Vrouwe Jacoba:
Heel lang geleden woonde er in Italië in de stad Rome een jonge vrouw.
Ze woonde in een prachtig paleis,
samen met haar twee jonge zoontjes.
Iedereen noemde haar ‘vrouwe Jacoba’.
Ze was de hele dag druk.
Haar man was gestorven
en nu was zij de baas
over het paleis
en over de mensen die er werkten.
Ze deed heel erg haar best
en was vriendelijk voor iedereen.
Op een dag liep ze door Rome
en zag ze twaalf mannen staan.
De mannen droegen alle twaalf een bruin kleed
en ze droegen sandalen.
Het leken wel monniken,
maar wel hele andere dan vrouwe Jacoba ooit gezien had.
Monniken woonden in die tijd bij de kerk
en waren meestal nog rijker dan vrouwe Jacoba zelf.
Maar deze mannen leken helemaal niet rijk.
Ze waren gekleed als arme sloebers!
Een van de mannen stapt op haar af:
“Ik ben Franciscus,”
zegt hij,
“En ik kom uit Assisi.”
Franciscus vertelt dat hij en zijn broeders in Rome zijn
om te praten met de paus.
Franciscus wil graag leven in een broederklooster
tussen de allerarmste mensen
en zo laten zien dat God van mensen houdt.
“Iedereen die veel geld heeft moet daarmee goede dingen doen voor arme mensen,”
zegt Franciscus.
“God wil niet dat we alles maar voor onszelf houden.
God geeft ons alles.
God wil dat we delen met elkaar
en voor elkaar zorgen.”
Vrouwe Jacoba vindt het heel goed
dat Franciscus dat zegt
en ze worden goede vrienden.
Elke keer als Franciscus in Rome moet zijn,
logeert hij bij vrouwe Jacoba in het paleis.
Ze verwent hem dan
en bakt voor hem zijn lievelingskoekjes.
Hij smult ervan
en neemt er stiekem nog een.
Vrouwe Jacoba had goed opgelet toen Franciscus zei:
“Iedereen die veel geld heeft moet daarmee goede dingen doen voor arme mensen.”
Ze dacht bij zichzelf:
“Ik heb geld over.
Wat voor goeds kan ik daarmee doen voor arme mensen?”
Ze praatte erover met haar vriend broeder Franciscus
en ze liet een groot ziekenhuis bouwen.
Arme mensen werden daar verzorgd
als ze zweren hadden en koorts.
Vrouwe Jacoba hielp zelf ook mee
bij het verzorgen van de zieken.
In die tijd was dat heel bijzonder:
dat een vrouwe zelf meehielp met het zware werk.
“Je bent een echte doorzetter,” zei broeder Franciscus
toen hij haar weer eens met emmers water zag sjouwen.
“Ik noem je vanaf nu ‘broeder Jacoba’.”
Vele jaren later werd broeder Franciscus zelf ziek.
Heel erg ziek zelfs.
Iedereen maakte zich grote zorgen over hem.
Broeder Franciscus zei tegen zijn broeders:
“Ik wil dat iemand vrouwe Jacoba gaat halen.
Ik heb zo’n zin in haar koekjes,
maar naar Rome reizen kan ik niet meer.
Dan ben ik een paar dagen onderweg
en ik ben zo vreselijk moe door de koorts.”
Op dat moment klonk er buiten de kloostermuur gehinnik van paarden
en leek het opeens heel druk op straat te zijn.
Een van de broeders ging kijken
en tot zijn verbazing zag hij vrouwe Jacoba,
haar twee zonen,
en een heleboel paleisknechten en dienstmeisjes,
voor de deur staan.
“Ik ben gekomen voor broeder Franciscus,”
zei vrouwe Jacoba,
“Ik heb het gevoel dat hij mijn zorg nodig heeft.”
De broeder haast zich naar de kamer waar Franciscus in bed ligt
en vertelt hem van de rijke bezoekers bij de poort.
“Maar,” stamelt hij, “een vrouw mag toch niet ons klooster in?”
In die tijd was het namelijk verboden dat een vrouw een mannenklooster binnenging.
De zieke broeder Franciscus glimlacht:
“Vróúwe Jacoba mag niet naar binnen.
Maar kijk eens: staat bróeder Jacoba niet voor de deur?”
Zo kwam vrouwe Jacoba als broeder Jacoba toch binnen.
En wat pakt ze als eerste uit haar meegenomen tas? Juist: de koekjes!
© Hanneke ter Maat, Feminae Pacis 2021
Bronnen:
• Thomas van Celano – De oudste verhalen over Franciscus van Assisi, vertaald door Rijcklof Hofman, uitgeverij Gottmer, 2006, ISBN 9789025742447
• https://en.wikipedia.org/wiki/Jacoba_of_Settesoli
• https://de.wikipedia.org/wiki/Jacoba_von_Settesoli
• www.heiligen.net/heiligen/02/08/02-08-1239-jacoba.php (door A. van den Acker s.j.)
• Tekening van Broeder Jacoba © Hanneke ter Maat, gebaseerd op een ingekleurde pentekening door Jules van der Horst